Wie had dat gedacht…. Dat ik na mijn veertigste nog een kindje zou krijgen?! Of beter gezegd ‘ontvangen’, als een vriendelijke zegening.
November vorig jaar wisten we het. Ons gezin zou hoogstwaarschijnlijk uitgebreid worden. In februari van 2017 hebben we het nieuws aan Aafra en Sabrien bekend gemaakt. Ik was toen ongeveer 19 weken zwanger. Ze waren enorm blij verrast en vlogen elkaar in de armen. Hun enthousiasme was onstuitbaar en al gauw verspreide dit nieuws zich als een lopend vuurtje. Bij de 20-weken echo hoorden we, dat ze een zusje zouden krijgen. Op 14 juli werd onze familie een mensje rijker en hebben we haar de naam ‘Anisa gegeven, wat ‘vriendelijk’ betekent.
Prachtige bevalling
Mijn gedetailleerde geboorteplan lag klaar, net als de volle ‘vluchttas’ voor in het ziekenhuis. Toen Aafra en Sabrien geboren werden, had ik bijna geen weeën en duurde de bevalling erg lang, na het spontaan breken van de vliezen. Ik ben toen ingeleid en bij de ander doorgeleid, om de ontsluiting te bevorderen. Ik was helemaal voorbereid door recentelijk opnieuw het boek ‘duik in je weeën’ te lezen, door opfrissings-info van de zwangerschapscursus. Ik wilde bij de bevalling zo lang mogelijk los zijn van snoeren en meetapparatuur. Ook wilde ik niet direct op mijn rug moeten gaan liggen, omdat dit juist de weeën kan afremmen. Ik wilde de vrijheid hebben om allerlei houdingen uit te proberen, om de weeën weg te puffen. ‘Fearless’, omdat hierbij endorfine vrijkomt, wat pijn helpt te verdragen. Dit wordt afgewisseld met het bevalhormoon oxytocine, het hormoon dat de weeën stimuleert.
Puffen in de badkamer Voor de derde keer startte ook nu de bevalling met het spontaan breken van de vliezen. Een dag voor de uitgerekende datum. Nu de vliezen gebroken waren rond 23:00 uur en er vooralsnog geen weeën-activiteit was, belden we Al Natal, het geboortecentrum. Op mede advies van de verloskundige besloten we eerst te gaan slapen en in de ochtend te kijken of er al weeën waren. Sabrien, onze middelste dochter, was nog thuis en we hadden nog niet echt besloten wie we in de nacht zouden lastig vallen, om haar op te vangen mochten we naar het ziekenhuis moeten. Aafra was uit logeren bij Opa en Oma. Iedereen lag inmiddels op één oor, maar ik was wakker. Zachtjes voelde ik de weeën opkomen, die ik ongestoord in de badkamer ging weg puffen. Vervolgens ging ik weer in bed liggen. Bij een volgende wee, sloop ik weer naar de badkamer. Dat ging prima. Rond 3.00 uur kwam Abdel vragen of alles goed was, waardoor ik uit mijn ‘flow’ raakte en een wee miste, waardoor de pijnlijke golf mij overspoelde. Ik sommeerde hem me niet meer te storen. Hij begon intussen zenuwachtig te worden en een aantal spulletjes te verzamelen om mee te nemen naar het ziekenhuis. Hij wilde gaan. Sabrien moest nog worden opgevangen, dus belde hij naar onze buurvrouw Laura. Zij was binnen 5 minuten bij ons.
Paniek Ondertussen had ik al zoveel goede weeën, dat ik nauwelijks in staat was contact te maken met de anderen. De weeën gingen over in persdrang, waarna Abdel volledig in de stress schoot. Laura riep dat we 112 moesten bellen, dus riep ik hen met moeite toe dat ze Al Natal moesten bellen. Nog meer paniek. Ondertussen stond ik nog steeds in de badkamer de persdrang te beheersen, al trillend op mijn benen. Abdel legde handdoeken op de badkamervloer en hield ondertussen de telefoon tussen oor en schouder, om zijn handen in vanghouding klaar te houden. De verloskundige was onderweg. Sabrien vroeg zich af waarom ik zoveel pijn had en kwam kijken bij de badkamer-deuropening. Laura ontfermde zich over Sabrien op een afstandje. Ik wilde in privacy bevallen en vroeg Abdel dringend de deur te sluiten. Hij daarentegen hield juist de badkamerdeur open, om de hulptroepen aan zijn zijde te houden. Hij was volledig van de kaart.
Geboorte Uiteindelijk hield ik het niet meer. Met de ene hand hield ik de wasbak vast en met de andere het hoofdje. Met één oerkreet tijdens een enorme perswee, viel ze naar beneden met wijde armen en ving Abdel haar op. De witte baby slaakte een klein kreetje, wat op huilen leek, maar was daarna zoet en rustig. Abdel overhandigde haar in mijn armen, terwijl we nog verbonden waren door de navelstreng. Abdel was nog steeds telefonisch verbonden met de verloskundige. Zij realiseerde na het horen van het baby-huiltje dat de baby al geboren was. Ik riep Sabrien, om naar haar zusje te komen kijken. Mijn werk zat erop, dus ik was helemaal zen. Abdel kreeg telefonisch het advies om de baby goed warm te houden, door een mutsje op haar hoofd te zetten en daarnaast een knijpertje op de navelstreng te doen. Omdat ik me moeilijk kon verplaatsen, maar ook de enige was die in de babykamer alles wist te vinden, was het nog even zoeken geblazen voor de anderen. Uiteindelijk kwam de verloskundige en heeft alles professioneel nagekeken. En op bed geholpen met de nageboorte.
Bijna 3 maanden
Inmiddels hebben we de vriendelijke Anisa leren kennen als een bijdehand en pittig ding. Als iets haar niet zint of als ze ‘nu’ haar flesje melk wil, kan ze een oorverdovend keeltje opzetten. En dagelijks kan ze je vasthouden met haar ogen en tegen je brabbelen, alsof ze hele verhalen vertelt. En voordat ze gaat gapen en slapen, kan ze kraaien, dat haar leven een lust is. Waar mogelijk genieten we met volle teugen mee en kussen en knuffelen we wat af. Dankbaar en trots zijn we op de belangstelling die Anisa ook van anderen krijgt.